W historii Europy energia odegrała istotną rolę jako bodziec do współpracy. Podpisany w 1951 roku Traktat Paryski ustanowił Europejską Wspólnotę Węgla i Stali. Natomiast, zawarty w 1957 roku, traktat “Euratom” miał wzmocnić europejską integrację dzięki rozwojowi energii jądrowej. Gospodarczą bazę współpracy energetycznej rozwinięto Traktatem Rzymskim z 1957 roku, powołując do życia Europejską Wspólnotę Gospodarczą.

Wczesne lata integracji europejskiej zostały zdominowane przez kwestie zaopatrzenia w energię – napotkano problem w postaci izolacji narodowych rynków energetycznych wywołany przez krajowe protekcjonistyczne polityki energetyczne. Pierwszą poważną próbą pogłębienia integracji i wyeliminowania barier w transgranicznym obrocie, także energią, był “Jednolity Akt Europejski” z 1987 roku. Już w latach 80-tych XX wieku pojawiła się świadomość wpływu człowieka na klimat. W protokole z 1997 roku (z Kioto) UE zobowiązała się obniżyć średnioroczną emisję gazów cieplarnianych z okresu 2008–2012 o 8% w stosunku do poziomu z roku 1990.

Obecnie zagrożenia klimatyczne coraz silnej wpływają na unijną politykę energetyczną. Pakiet klimatyczno-energetyczny z 2007 roku określił wiążące cele w zakresie zrównoważonej gospodarki do roku 2020 – zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych o 20%, osiągnięcie 20% udziału energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii oraz poprawę efektywności energetycznej o 20%. Polska energetyka ściga się z czasem. Stawką jest osiągnięcie na koniec roku 2020 poziomu minimum 15% energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto, do czego obliguje nas unijna dyrektywa.

W 2018 roku przyjęto nowe wytyczne polityki klimatyczno-energetycznej Europy. Udział OZE do 2030 roku ma się zwiększyć do 32%, a efektywność poprawić o 32,5%. W Polsce to ma być co najmniej 25%.

Aby spełnić wymogi Poruzumienia Paryskiego (z 2015 roku, ratyfikowanego przez Polskę w październiku 2016 roku) w sprawie polityki klimatycznej Europy, do 2050 roku musimy całkowicie zrezygnować z paliw kopalnych w sektorze energetycznym. Dzięki istniejącym technologiom magazynowania energii oraz reagowania na popyt na energię, jest już technicznie wykonalne stworzenie w Europie systemu energetycznego opartego tylko i wyłącznie na odnawialnych źródłach energii. W Europie, do 2050 roku, zapotrzebowanie na energię można zmniejszyć o połowę tylko poprzez samo zastąpienie paliw kopalnych przez odnawialne źródła energii w skali jeden do jednego. I tutaj drzemie największy potencjał w przejściu w 100% na OZE.

Najnowsze analizy przeprowadzone przez Energy Watch Group przewidują ogromny udział energii fotowoltaicznej i wiatrowej w scenariuszu 100% OZE w sektorze elektroenergetycznym: odpowiednio 62% i 32%. Energia elektryczna, pompy ciepła i jego sezonowe magazynowanie mają stanowić większość energii w sektorze budownictwa. Baterie i ogniwa paliwowe pozwolą na dekarbonizację transportu drogowego, a paliwa syntetyczne oraz “biopaliwa produkowane w sposób zrównoważony” zastąpią paliwa kopalne w lotnictwie i transporcie morskim.

W Polsce największy optymizm panuje co do perspektyw rozwoju fotowoltaiki. Wśród mikroinstalacji prosumenckich źródła tego typu stanowią dziś już 99% ogółu.